Jeanet is moeder van twee kinderen: Luuk (11) en Myrthe (9). Drie jaar geleden bleek dat haar zoontje Luuk twee ontwikkelingsstoornissen heeft: ADHD en PDD-NOS. Een bijzondere combinatie.
“…Toen Luuk naar de basisschool ging, werd ik onzeker. Waarom had ik dat niet bij zijn zusje, die moeizame gesprekjes met leerkrachten, het ongevraagd maar goedbedoeld advies van moeders? Regelmatig zag ik me in een positie gedwongen waarin ik Luuk verontschuldigde en zijn gedrag probeerde uit te leggen. En dan het verdriet wanneer uitnodigingen voor kinderfeestjes uitbleven,“Luuk mag niet komen van mijn moeder, ze vindt hem te druk!”…
Lees haar complete verhaal “Een drukke autist?”
Heb je behoefte om te reageren op het verhaal, dan kan dat hieronder, of via het e-mailadres van Jeanet. ( zoals vermeld onder het verhaal)
Kinderbaken van PeuterPlace.nl 
Wat een verhaal, en zo herkenbaar! Hoe gaat het inmiddels.
Lieve groetjes silvia
LikeLike
Goh wat een verhaal en t is gwn passend met mijn verhaal. Ik vind het ook zo moeilijk. Mijn zoontje is nu 11 en er was al adhd geconstateerd en sinds gister ook pdd-nos. Hij gebruikt al jaren methylfenidaat 3 x per dag dus ook 3 x per dag van die pieken. Ik ga morgen naar de huisarts andere medicatie vragen zodat we van die pieken af zijn. En straks inderdaad de middelbare school. Pfff ik word gek als ik er aan denk.
LikeLike
Hallo Jeanet,
Net als veel andere ,zo herkenbaar.
Onze zoon heeft klassiek autisme en waarschijnlijk ook ADHD,
Groetjes ,Petra
LikeLike
jeetje wat een ontzettend herkenbaar verhaal.
ook mijn zoontje is gediagnostiseerd met adhd vanaf zijn zesde en onlangs is hij opnieuw gediagnostiseerd met pdd nos. hij zit nu halve dagen thuis , want op school weten ze niet meer wat ze met hem moeten. waarschijnlijk kan hij vanaf 1 mei naar het speciaal onderwijs. dat wat ik altijd zo heb tegen gehouden, omdat ik wou dat bram ” normaal ” onderwijs kreeg. Gister met het intake gesprek op het speciaal onderwijs vielen alle stukjes op zijn plek! waarom ben ik nou nooit eerder even gaan kijken. mijn beeld klopte totaal niet. ik hoop dan ook dat het bram rust geeft.
maar wat een onbegrip vanuit onze omgeving zeg.
( vanmorgen nog iemand, dat ik bram maar multivitaminen moest gaan geven, want zo zei hij: laten we eerlijk zijn, zo erg is hij toch niet!!)
grrrrrrrrrrr
LikeLike
Het enige wat ik tot nu toe kan zeggen in mijn geval, ik zwem vaak met haar dat vind ze heerlijk, ze kan al bijna heel het alfabet, goed tellen, ze doet wel druk met haar benen en met mond soms open soort trance lijkt wel!…en goed tekenen daarin bevestig haar heel veel…zindelijkheid is lastig nog steeds niet!En ik zeg haar vaak mama wordt blij als je stil lig met verschonen…..grote meid superrr als ze plast op de wc…en ik gevuld leren ben soms doodmoe te vaak! Iedereen succes hoe dan ok hou voor ogen dat het voor hen ook zielig is en wees trots dat je erkent dat r iets is….hoe eerder hoe btr…en moet r een pilletje bij het gaat om vooruitgang! Lfs
LikeLike
Als eerste bedankt dat je je verhaal deelt, ik heb zelf ook een dochtertje Van nu 4 jr….binnenkort wordt ze getest het is nog niet gezegd dat ze dit heeft…maar, het lijkt r wel op….ik voel me zo ongelooflijk machteloos ik hou zoveel van haar maar, het is zo complext….haar taal spraak loopt behoorlijk achter ze kopieert en weet niet goed wanneer jij en ik te gebruiken, steun krijg ik van instanties nu eindelijk ik ging r kapot aan , zo vaak ziet ze me huilen je wil r voor haar zijn maar, weet echt niet meer hoe je het goed doet de druk het drammen de drift…en toch zo lief!!! Alleen mij heeft ze ik moet op de been blijven…mijn moeder ziet de problemen niet ook daarin voel ik me alleen …haar vader ziet ze niet dat wilde hij zelf niet nadat ze 4 mden was…ik heb nu een relatie maar, durf r niet meer op te bouwen ik moet sterk zijn ik ben zo vaak down mijn leegte ik weet niet hoe verder en daarom is alles in gang gezet ik blijf knokken voor mijn meid…maar, ik wil weer kunnen lachen een team zijn van mezelf houden grip krijgen en begrip krijgen…wat de testen ook aangeven ik wil r voor haar zijn ik ben haar moeder en zij blijft mijn trots altijd!!!
LikeLike
heel erg herkenbaar jouw verhaal. mooie en eerlijk geschreven. heb er twee die gediagnosteerd zijn, mijn oudste heeft het vermoedelijk ook, maar is hoger behaafd waardoor er compensatiegedrag is. heeft het zin mijn oudste te laten bekleven met een etiket als er toch niets aan gedaan wrodt?? o wat heb ik het moeilijk hiermee. kan er nergens mee terecht. ik ben bang van de vooroordelen van de mensen. vorig jaar outte een andere mama zich dat haar kind ass had. ze hoopte zo op begrip te kunnen rekenen. maar het gevolg was averechts … haar mannetje hoeft nergens meer te komen en het kind was al zo eenzaam . ik ben zo bang en onzeker. aub reageert er iemand op mijn post?
LikeLike
Hoi Mies,
Hoe gaat het nu met jullie?
Groetjes,
Roos
LikeLike
dag Roos,
Wat fijn dat u hierop reageert, zelfs na 2 jaar na mijn post.
Het gaat beter nu.
grtjs Mies
LikeLike
Fijn om te horen!
LikeLike
WOW zo herkenbaar!
Mijn zoon wordt in november 8 en onlangs is bij hem dus de diagnose PDD-NOS in combinatie met ADHD gesteld.
Ik ben een alleenstaand moeder en heb nog een dochtertje van 4 die er wel eens onder lijdt, ook al doe je nog zo je best.
In april j.l. is hij gestart met een deeltijd behandeling van GGZ. door de week gaat hij naar de deeltijd en volgt hij een programma.
Ook krijgt hij dan school (speciaal onderwijs).
Bij mij verliep het eigenlijk andersom.
Thuis liep ik tegen problemen aan, omdat hij steeds grenzen aan het verleggen was.
Enorm aanwezig, onrustig, druk en niet luisteren.
Op school liet hij eigenlijk voorbeeldig gedrag zien, maar de juffen waren het er wel over eens dat hij moeite had met stil zitten en concentratieproblemen.
Ook het samenspelen met de kinderen zocht hij niet uit zichzelf op.
Maar zij vonden dat hij niet heel erg anders was.
Uiteindelijk heb ik toen een verwijzing gekregen via de huisarts voor GGZ.
Daar hebben zij een psycholigisch onderzoek gedaan en na observatie bij de deeltijdbehandeling werd er door de kinderpsycholoog ADHD en PDD_NOS gesteld.
Over 2 maanden gaan we starten met medicijnen.
Het doet me wel zeer, maar ik denk wel dat ik hem er goed mee doe.
Hij is zo chaotisch in zijn hoofd.
Belangrijke informatie komt helemaal niet binnen en lijkt totaal langs hem heen te gaan.
Hij is zo ontzettend overprikkeld, dat slapen ook lastig is.
Hij heeft dan zoveel gedachtes in zijn hoofd die komen door de prikkels, die hij zelf niet kan plaatsen.
Ik ben blij dat ik dit kon lezen, omdat er helemaal niet zo veel informatie is over deze combinatie.
Wel dat er gezegd wordt dat pdd-nos en ADHD heel dicht langs elkaar liggen, maar feitelijk zijn het 2 verschillende dingen.
Heel veel succes verder met je zoon!
Groetjes, Angelique
LikeLike
Jeannet, wat ik zo van je lees vind ik echt heel mooi, ik kom niet heel vaak mensen tegen die net als ik het positieve uit de stoornis halen. Ik heb altijd gezegd, en dat doe ik nog steeds, als meer mensen waren zoals mijn zoon zou deze wereld er veel mooier en aardiger uitzien.
Helaas is onze maatschappij zo dat kinderen volgens hun richtlijnen moeten ontwikkelen en groeien en val je buiten de richtlijn, dat spoor je niet.
Het zou allemaal al zoveel makkelijker zijn als de maatschappij wat flexibeler om zou gaan met een ieder die niet volgens de boekjes is.
Mijn zoon is inmiddels 21 jaar, zit helaas thuis omdat werk vinden erg moeilijk voor hem is, terwijl hij zo goed is met computers, ict-bedrijven weten niet wat ze laten lopen, een beter toegewijde werknemer kunnen ze nergens krijgen en hij weet dingen ove rcomputers die bijna niemand weet.
Wel is hij sinds kort begonnen met auto-rijlessen om zijn mogelijkheden te vergroten, rijschool die gespecialiseerd is in het les geven aan mensen met een ‘gebruiksaanwijzing’.
Ik ben wel heel benieuwd hoe het er bij jullie nu voorstaat eigenlijk, gaat het goed met jullie zoontje? En met jou zelf?
Gr. Emily
LikeLike
Hallo Emily,
Jouw reactie geeft me het kippenvel op de rug.
Mijn jongen van 12 is te goed voor deze wereld, gediagnostiseerd met ADHD en ze zijn nu aan het kijken of er geen combinatie met PDD NOS is.
Hij cijfert zich tegenover anderen helemaal weg. Wil iedereen helpen maar vergeet daarbij de belangrijkste persoon.
Dit terwijl als hij zelf iets nodig heeft nooit geen hulp krijgt en daar ook niet naar zoekt.
Dit breekt mijn hart nog wel eens.
Helaas wil iedereen alles graag in hokjes hebben, maar zijn er geen hokjes waar dit soort kinderen in passen.
Hij zit nu in de 1ste klas van het voortgezet onderwijs en heeft het naar eigen zeggen erg naar zijn zin, maar ik heb het gevoel dat de weg voor ons alleen maar lastiger wordt. Leerkrachten die hem niet snappen, leerlingen die hem pesten omdat hij anders is en dit terwijl er echt absoluut geen greintje kwaad in hem zit.
Ik ben een volwassen man van 40 jaar oud maar betrap mezelf er op dat ik met tranen in mijn ogen dit bericht zit te typen,wetend dat hij het allemaal van zich af laat glijden met de opmerking “het zal wel weer aan mij liggen”.
In ieder geval goed te zien dat we niet alleen zijn en dat er een hoop ervaringen te vinden zijn op het net.
Uiteindelijk moeten ze allemaal groot worden en het zelf op gaan pakken
Maar ik houd mijn hart vast.
gr René
LikeLike
Wij hebben ook nog een nichtje van 11 met PDD-nos/ADHD en dat is ook al zo’n lieve maar heel kwetsbare meid, zij zit sinds dit schooljaar wel op speciaal onderwijs, niet omdat ze niet slim genoeg is, maar ze was zichzelf niet op school, ze was diep ongelukkig omdat ze overal buiten gesloten werd. Nu op speciaal inderwijs is ze reuze populair en heeft ze vrienden, echt super om te zien. Maar daar is ze niet ‘vreemd’ want alle kinderen daar hebben wel iets ‘anders’ dan volgens de boekjes…
Het zou gewoon op elke school zo moeten kunnen, maar er wordt door scholen te weinig aandacht besteed aan respect en acceptatie. Kinderen met bril worden gepest, kinderen die rood haar hebben worden gepest en kinderen die iets anders reageren helemaal. Mijn oudste werd zo ook vreselijk gepest omdat hij nooit wilde vechten, dat hou je toch niet voor mogelijk, basisschool kinderen van een jaar of 7 die een kind gaan uitdagen en testen om er achter te komen hoe ver ze kunnen gaan voor ze klappen terug krijgen…nou, daar moesten ze wel heel ver voor gaan bij die van mij want die was zo niet opgevoed en heeft het ook niet in zich zitten.
Weet je, die zorgen blijf je helaas houden, ook als ze volwassen zijn, maar het verandert wel als ze die middelbare school gehad hebben, dan kunnen ze een voor hun geschikte richting kiezen en komen bij mensen in de klas die in elk geval die interesse hetzelfde hebben. Tevens leren ze zelf beter omgaan met hun sterke en zwakke kanten…
Mijn oudste is inmiddels alweer 22 jaar en gelukkig met zijn leven zoals die is, woont wel nog thuis omdat ik graag heb dat hij een aantal dingen op een rijtje heeft (meer vaste werkuren, rijbewijs halen) voor hij die grote stap gaat maken.
LikeLike
wat herkenbaar, mijne gaat komend jaar naar het voortgezet onderwijs. hou mijn hart al vast voor wat komen gaat …
veel sterkte, René
LikeLike
Wow, wat een verhaal…
LikeLike
tjee wat een herkenning!! De diagnose pdd-nos en adhd heeft onze dochter ook gekregen.
De positieve dingen van deze combi omschrijf je heel mooi.
Ben blij je verhaal gelezen te hebben!
Groetjes!
LikeLike
Wat herkenbaar, mijn zoon, net 5 heeft net de diagnose adhd, pddnos en misschien hoogbegaafd gekregen.
Een hele opluchting aan de ene kant, want dan “hebben we het toch niet verkeerd gedaan”. En aan de andere kant moeilijk, want welke weg hebben we nog te gaan met hem? Toch vinden we dat we het tot noch toe redelijk hebben gedaan en dat hij door die etiketjes echt niet verandert! We krijgen donderdag weer een gesprek en dan worden de etiketjes officieel geplaatst.
Ik ben nieuwsgierig en benieuwd, toch bang en onzeker en toch ook weer blij.
De gedachten gaan continu door, maar dat zal ook normaal zijn. Maar ja, wat is normaal.?
LikeLike
Elk kind is uniek! De manier van reageren, de diagnose, omstandigheden.
Met mijn verhaal op Peuterplace beschrijf ik alleen de situatie bij ons thuis, en blijkbaar is dat voor velen herkenbaar 🙂
Als ouders krijgen we aardig wat voor de kiezen en onze kinderen natuurlijk nog meer, want ze begrijpen de wereld om zich heen niet. Wat ik nu wel weet is dat wij het vaste punt, hun houvast zijn. Met veel geduld (en dat heb ik niet altijd) kunnen we ze helpen!
Uiteraard: Niet elk kind heeft ADHD erbij! En hoe het etiketje ook is, we moeten ermee leren omgaan, onze kinderen in de eerste plaats. Hoewel ADHD en PDD-NOS tegenstrijdig lijken, heeft het ook “voordelen”: In het geval van onze zoon remt het autisme een beetje de impulsiviteit van ADHD en zal hij nooit hele gekke dingen doen, en aan de andere kant zorgt het impulsieve van ADHD dat hij zich niet in een hoekje verstopt en terugtrekt uit de wereld! :-))
Groet,
Jeanet
LikeLike
Zooooooooooooo herkenbaar, ik heb ook een zoon met ADHD en PDD-NOSS.
Ook ik weet als geen ander hoe het is, hoe het voelt, welke afwijzingen en vooroordelen je te maken hebt.
Onze zoon is nu bijna 5 en bij ons begon alles ook vanaf het begin, hele onrustige baby, en toen hij een jaar was geweest begon bij ons de ellende, maar echt heel exstreem.
Ik ben naar een pedagoog gestuurt toen hij 2 1/2 was en die stuurde mij door om hem te laten onderzoeken, dat begon toe hij 3 was, na 12 weken onderzoek kregen wij eindelijk de diagnose, geloof het of niet maar hij werd gezond verklaart, dit was een fase problematiek. dus wij naar huis.
EN het leven ging verder, totdat mijn 3de geboren werd, ik was bang dat hij zich tegen mij ging keren, maar in tegendeel, hij voelde zich blijkbaar zo veilig en vertrouw dat hij tegen mij juist heel erg lief was en ook naar de baby, maar mijn man en zijn zus moesten het ontgelden en niet zo’n beetje ook, toe hij net 4 was ben ik weer terug gegaan naar de huisarts en die stuurde me nu rechtstreeks naar een onderzoeksinstituut, en BINGO, na hem twee keer gezien te hebben en alle papieren en gesprekken met ons, was het in 1 keer duidelijk dat hij wel ADHD had en omdat hij zoveel aanwijzingen had voor PDD-NOSS wilde ze hem daar al niet eens meer op testen, dus alles was Duidelijk.
Geloof me het heeft altijd aan ons gelegen, en van oh breng hem maar hier dan zal ik hem wel wat manieren leren, dat werd er tegen ons gezegt, en ohja ik zie nis aan hem, dus hij heeft ook niks.
Een hele mooie wat een jongen laatst zij met ass” Pas als ik in een rolstoel zit, zien mensen dat ik een handycap heb”.
En het aller belangrijkste wat ik je nog wil zeggen JIJ BENT Z’N MOEDER EN JIJ WEET ALS GEEN ANDER WAT JE KIND NODIG HEEFT EN LAAT EEN ANDER JE DE LES NIET LEZEN, WANT LAAT ZE HET MAAR EENS EEN WEEKJE PROBEREN MET DIT KIND, WANT DAT KUNNEN ZE NIET.
Groetjes Jessica
LikeLike
Respect!!!!!!!! Zelf moeder van een zoon met Aspergersyndroom (inmiddels is hij 20 jaar) en ik weet hoe lastig dat al kan zijn, de combinatie autisme/ADHD is nog lastiger omdat deze kinderen zichzelf ook vreselijk in de weg kunnen zitten, de ADHD-kant ergert de autistische kant.
Geen idee waar jullie wonen, maar er zijn verspreid door het land speciale scholen voor voortgezet onderwijs waar kinderen de gewone nivo’s kunnen volgen maar met andere lesmethode en de juiste begeleiding, helaas is dit vrij nieuw en was het er niet toen mijn zoon die leeftijd had. Op deze scholen kunnen kinderen gewone reguliere diploma’s halen, van laag nivo totaan VWO.
Heel veel succes en sterkte met het maken van de juiste keuzes voor jullie bijzondere zoon.
Gr. Emily
LikeLike